انزال تاخیری یکی از غیرشایع ترین اختلالات جنسی مردان است. این افراد معمولا در کسب و حفظ نعوظ مشکلی ندارند اما رسیدن به ارگاسم و انزال برایشان بی نهایت سخت یا حتی غیر ممکن است.
اگر فرد در ۱۰۰-۷۵ درصد فعالیت های جنسی خود با شریک جنسی اش یا حتی خود ارضایی و بدون آن که خود تمایل به تاخیر در انزال داشته باشد یکی از دو علامت زیر را تجربه کند، علائم حداقل ۶ ماه دوام داشته باشد، علائم باعث آشفتگی بارز بالینی در فرد شود و مربوط به یک اختلال غیر جنسی، عوامل استرس زا، مصرف مواد و دارو نباشد، می توان تشخیص اختلال انزال دیررس مردان را تایید کرد؛

۱- تاخیر بارز در انزال
۲- ندرت یا عدم وقوع انزال
در ارزیابی متخصص بالینی باید نوع (اکتسابی، همیشگی، عمومیت یافته و موقعیتی) و شدت فعلی اختلال (خفیف، متوسط، شدید) مشخص گردد.
همچنین پنج عامل زیر باید در ارزیابی و تشخیص اختلال دیررس مردان لحاظ شوند؛
۱- عوامل مربوط به شریک جنسی، ۲- عوامل رابطه‌ی، ۳- عوامل آسیب پذیری فردی، هم ابتلایی روانپزشکی یا عوامل استرس زا، ۴- عوامل فرهنگی-مذهبی، ۵- عوامل طبی مرتبط با پیش‌آگهی، سیر بیماری یا درمان.

همه گیر شناسی

شیوع این اختلال نسبتاً نامعلوم است. این موضوع تا اندازه‌ای به تعریف انزال تاخیری و مهار شده مربوط است. زیرا چه کسی می تواند به این سوال پاسخ دقیقی بدهد که زمان «به اندازه کافی طولانیِ» پرداختن به فعالیت جنسی بدون آنکه فرد به انزال برسد، چه مدت باید باشد؟!
در واقع بیشتر مردان فقط از تاخیر در انزال خود شکایت ندارند، بلکه به این فکر می‌کنند که تحریک جنسی کافی برای برانگیختگی و انزال را دریافت کردند اما باز هم قادر به انزال نیستند و همین مساله آنها را دچار آشفتگی می کند.

سبب شناسی

افزایش مصرف داروهای ضد افسردگی در دهه های گذشته، استفاده زیاد از سایت های هرزه نگاری (به دلیل افزایش آستانه تحریک مردان)، باورهای مذهبی- فرهنگی (گناه آلود دانستن رابطه جنسی)، تعارضات زناشویی، اختلال نقص توجه (عدم توانایی تمرکز و حواسپرتی) و ابتلا به اختلال وسواسی جبری از دلایل ابتلا به اختلال انزال دیررس مردان می باشد.

درمان

درمان اختلال انزال دیررس با توجه به توصیفات خودِ بیمار یا شرح حال جنسی که توسط درمانگر گرفته شده، تعیین می گردد. تا به امروز هیچ درمان دارویی برای این اختلال تایید نشده است، درواقع فواید داروها بسیار محدود بوده، در درازمدت اختلال را درمان نمی کند و اثراتش کوتاه مدت است. درمانی موثر است که متناسب و سازگار با فرد باشد.
جهت درمان این اختلال می توان از درمان شناختی رفتاری، درمان روان پویایی و درمان سیستمی استفاده کرد.